Her Şeye Rağmen…

Aradan geçen onca zamandan sonra her  şeye rağmen  demiyorsam eğer bil ki bu benim kendime olan saygımdandır.

Ne artık sen eski sensin ne de ben eski ben… Onca sıkıntıdan sonra, bana onca yaptıklarından sonra her şeye rağmen nefes alıyorsam, canıma kıymadıysam tek sebep yine kendime olan saygımdır…

Sanma ki artık seni seviyorum. Sanma ki artık sana değer veriyorum. Anılarım, değerli anılarım hala hafızamda… Ama senle geçirdiğim her an sanki geçmişimde karanlık bir leke… 

Kendimi değersiz hissetmiyorum. Beni ben yapan sen değilsin. Beni ben yapan bana ait düşünceler ve karakterimdir ama seninle geçirdiğim her an için kendime kızıyorum… Kendime o kadar kızgınım ki artık aynalara bile nefretle bakıyorum.

İçimdeki çığlıkları bazen bastıramıyorum… Yetmiyor dünyanın en güzel müziği bile ruhumu dinlendirmeye…

Neden hala yanındayım, neden hala seninleyim, amacım ne, ne istiyorum… Ne yapıyorum allahım ben… Yardım et bana, ol göster… Çıkış yolunu bulamıyorum!!!

Sevgi bu değil, aşk bu değil, nefret bile bu değil! Bu nasıl bir şey? Zamana yenik düştük biz, zamana yenik düştü sevgimiz…

Ne dertli başım varmış deyip kadere küsebilirdim… Küsmedim. Çekecek çilem varmış deyip boynumu karşında eğebilirdim, eğmedim!!!  Bir ses var içimde, gece gündüz susmak bilmeyen. O bana yoldaş oluyor. Ne zaman derin bir sessizliğe gömüleceğim?

İşte o zaman her şeye rağmen artık çok geç olmuş olacak…

Bu güzel mim'i canım arkadaşım Lunaparkta Yaşamak'a gönderiyorum :)